Wzór romantycznego uwodziciela, któremu nie sposób się oprzeć. Czy nie tak większość z nas widzi tę literacką postać. Od kilkunastu lat część z was widzi go pewnie również z twarzą Johnnego Deppa. I wcale mnie to nie dziwi. Wszak to właśnie film z jego udziałem sprawił, że wizerunek Don Juana wszedł tak mocno do kultury masowej.
Ale czy wiecie, że nie zawsze ten uwodziciel był przedstawiany w ten romantyczny sposób? Otóż, w pierwszej, XVII wiecznej historii, napisanej przez Tirso de Molina (księdza, którego imię posłużyło później jako nazwa jednej z dzielnic w Madrycie i przystanek metra) ten hulaka włóczy się po Sewilli w poszukiwaniu dziewcząt, chętnych ulec jego urokowi. Don Juan zakłada się z przyjacielem o to, któremu z nich uda się uwieźć więcej dziewczyn w ciągu roku.
Rok mija i rywale spotykają się ponownie, by porównać wyniki. Oczywiście Don Juan zwycięża. Jednak nie potrafi na tym poprzestać i postanawia uwieźć narzeczoną swojego rywala, a także zakonnicę. I to w sześć dni!
I tu mała dygresja. Pamiętacie, że to ksiądz napisał pierwszą wersję Don Juana? Przecież nie mógł on pozwolić na to, by Don Juanowi powiódł się ten niecny zamiar. Stwórca powala uwodziciela piorunem i posyła go w piekielne czeluście.
Zmieniły się jednak czasy. Nadszedł XIX wiek ze swoim romantyzmem. Dramaturg José Zorilla postanowiła napisać historię namiętnego kochanka na nowo.
Tym razem rywale spotykają się przy Hosteria de Laurel w Barrio de Santa Cruz (miejsce ciągle można odwiedzać, kto wie, czy nie spotkacie tam swojego Don Juana :)).
Nasz bohater nie zmienia zdania i tym razem zdobywa zakonnicę, a Bóg nie interweniuje. Kochankowie odjeżdżają w siną dal, by resztę życia spędzić razem w objęciach miłości.
